Σα φτάσει η ώρα μου να' ρθώ σ' Εσένα, ας είναι Θέ μου
μέρα που η γιορτινή εξοχή θ΄αυγάζει μες στη σκόνη.
Θέλω, καθώς συνήθιζα να κάνω εδώ στη γή μας,
απ΄ένα δρόμον εκλογής δικής μου να βαδίσω
προς τον Παράδεισο που εκεί και μέρα τ΄άστρα λάμπουν.
Κρατώντας το μπαστούνι μου θα πάω ν΄ανηφορίσω
κι αυτά θα πώ στους φίλους μου τα πράα τα γαϊδουράκια:
Aτός μου είμαι ο Francis Jammes , στον Παράδεισο πάγω
(στη χώρα του Θεούλη μας, κόλαση δεν υπάρχει).
Και θα τους πω : Ακλουθάτε με σύντροφοι του γαλάζιου,
καλά μου ζώα που τ΄αυτιού μιά κίνησή σας διώχνει
μέλισσες κι αλογόμυγες και της ξυλιάς τη βίτσα...
΄Αμποτε μπρος Σου να σταθώ μαζί μ΄αυτά τα ζώα
που τόσο τ΄αγαπώ γιατί σκύβοντας το κεφάλι
τα βηματάκια σταματούν ενώνοντας τα πόδια
μ΄ολόγλυκο έναν τρόπο τους που σου γεννάει συμπόνια.
Θα φτάσω, θα μ΄ακολουθούν τα πλήθη των αυτιών τους
και θά ' ναι όσα φορτώθηκαν στη ράχη τους κοφίνια
κι εκείνα που τα ζέψανε σ΄αμάξια σαλτιμπάγκων
ή σε καρότσια με πλουμώ και σκεύη της κουζίνας
και τ΄άλλα που κουβάλησαν στην πλάτη τους μπιντόνια.
Μαζί τους θά ναι κι έγκυες γαϊδούρες που απ΄το βάρος
βαδίζουν παραπατηχτά, θά ΄ναι και γαϊδουράκια,
πανταλονάκια που φορούν απάνω απ΄τις πληγές τους,
αυτές που τις ανοίξανε πεισματωμένες μύγες
που φέρνουνε τους γύρους τους και τα καταπληγώνουν.
Αξίωσέ με ειρηνικά μ΄αυτά τα γαϊδουράκια,
μπροστά Σου Θέ μου να σταθώ και στείλε τους αγγέλους
στα ποταμάκια να μας παν πώχουν στις όχθες κλάρες
όπου κεράσια τρέμουνε γλυκά καθώς η σάρκα
των κορτιστιώνε που γελούν και κάνε εδώ στον τόπο
που όρισες νά' ρχονται οι ψυχές, εδώ στα νάματά Σου
σκυφτός, να νιώθω ολόιδιος μ΄αυτά τα γαϊδουράκια
που τη γλυκειά τους ταπεινή θα καθρεφτίζουν φτώχεια
μέσα στο αθάμπωτο νερό της αιωνίας αγάπης.
Jules Laforgue
Aπόδοση στα Ελληνικά, Αλέξανδρος Μπάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου